Tajemnicze dziedzińce Mantui – jak je zwiedzać

Za skromnymi fasadami Mantui kryją się jedne z najpiękniejszych renesansowych dziedzińców we Włoszech – jednak większość turystów ich nie zauważa. Ponad 70% podróżnych zupełnie je omija, zakładając, że wnętrza pałaców są zamknięte dla publiczności. Frustracja jest tym większa, gdy później widzisz zdjęcia znajomych przedstawiające sklepione arkady i freskowane loggie, obok których przechodziłeś bez świadomości. W przeciwieństwie do oznakowanych zabytków Wenecji, arystokratyczne dziedzińce Mantui rządzą się własnymi, niepisanymi zasadami – niektóre są otwarte w godzinach pracy, inne wymagają lokalnej wiedzy. Stąd dylemat: jak podziwiać te arcydzieła architektury, nie naruszając prywatności i nie tracąc czasu na zgadywanie?

---

Które pałace można zwiedzać? Praktyczny przewodnik

Złota zasada w Mantui brzmi: dziedzińce budynków publicznych i instytucji religijnych są najbardziej dostępne. Zacznij od rozległego dziedzińca Palazzo Te, gdzie giganty Giulio Romano strzegą otwartej galerii, dostępnej w godzinach otwarcia muzeum. Kompleks Palazzo Ducale skrywa trzy coraz bardziej imponujące dziedzińce – wystarczy podążać główną trasą zwiedzania, by zauważyć przejście od średniowiecznej surowości do renesansowej harmonii w Cortile della Cavallerizza. Mniej oczywisty, ale równie gościnny jest neoklasycystyczny dziedziniec Palazzo d'Arco, widoczny gdy muzeum jest otwarte. W przypadku czynnych pałaców najlepsze godziny to poranek (9-11), by zajrzeć np. na geometryczny dziedziniec Palazzo Bonacolsi, gdy urzędnicy już pracują, ale ochrona jeszcze nie pilnuje zbyt uważnie. Szukaj mosiężnych tabliczek z wieloma nazwiskami – to znak, że wstęp jest tolerowany.

Savoir-vivre w mantuańskich dziedzińcach

Dziedzińce Mantui to nie atrakcje turystyczne, ale miejsca życia – twoje zachowanie decyduje, jak długo drzwi pozostaną otwarte. Poruszaj się cicho – głośne rozmowy w akustycznych wnętrzach skutkują szybkim wyproszeniem. Fotografuj dyskretnie; choć nie jest to zabronione, widok sprzętu może niepokoić mieszkańców. Najlepsze ujęcia to często perspektywa z centrum dziedzińca, podkreślająca grę światła w loggiach. Jeśli ktoś zapyta (co zdarza się rzadko), grzeczne „Posso ammirare il cortile?” z gestem w stronę aparatu zwykle wystarczy. Czwartki są idealne do odwiedzenia kwiatowego dziedzińca Palazzo Valenti Gonzaga – antykwariusz na parterze układa wtedy świeże kompozycje. Pamiętaj, że to nie muzea – nie dotykaj fresków ani nie siadaj na zabytkowych ławach, chyba że są wyraźnie do tego przeznaczone.

Zwiedzanie z przewodnikiem – dostęp do zamkniętych perełek

Gdy samodzielne zwiedzanie to za mało, skorzystaj z opcji zorganizowanych. Spacer „Mantua Segreta” otwiera drzwi do czterech prywatnych dziedzińców, w tym XV-wiecznej studni ukrytej za nieoznakowanymi drzwiami przy Piazza Sordello. Dla rannych ptaków program „Śniadanie w pałacu” daje dostęp do kawiarni w Palazzo Andreani przed oficjalnym otwarciem. Studenci architektury mogą dołączyć do uniwersyteckich wizyt na placach budowy, np. w Palazzo Canossa. Miłośnicy literatury powinni zaplanować wizytę we wrześniu podczas Festivaletteratura, gdy dziesiątki dziedzińców otwiera się dla publiczności. Biuro turystyczne oferuje „Kartę Dziedzińców” (dostępną w tygodniu) z aktualnymi informacjami – to jedyny sposób, by sprawdzić, które pałace tymczasowo zawiesiły zwiedzanie z powodu prywatnych wydarzeń.

Noclegi z dziedzińcem – renesansowy klimat na co dzień

Przedłuż magię dziedzińców, wybierając nocleg w jednym z zabytkowych pałaców. Butikowy hotel Casa Poli oferuje śniadania w ziołowym dziedzińcu pod XVII-wiecznymi arkadami. Dla tych, którzy chcą zaszaleć, apartamenty w Palazzo Castiglioni dają dostęp po godzinach do dziedzińca z fragmentami fresków Giulio Romano. Budgetowym podróżnym polecamy gościniec przy Palazzo Ducale, gdzie proste pokoje otaczają dziedziniec z wzorami identycznymi jak w pałacu. Agroturystyki pod miastem, jak Tenuta San Carlo, również oferują klimat dziedzińców w otoczeniu ogrodów. Gdziekolwiek się zatrzymasz, poproś o pokój „z widokiem na dziedziniec” – są cichsze niż te od strony ulicy i wypełnione złotym światłem, które inspirowało Mantegnę.